Het levenseinde van Peregrinos (Oudgrieks: Περὶ τῆς Περεγρίνου τελευτῆς Peri tēs Peregrinou teleutēs; Latijn: De morte Peregrini) is een 2e-eeuwse satire van Loukianos van Samosata over de cynische filosoof Peregrinos Proteus, die in 165 aan zijn einde kwam door zelfverbranding. Loukianos was hiervan getuige en schreef er een harde satire over, waarin hij historische feiten vermengde met verzonnen laster, volgens het gebruikelijke stramien van de karaktermoord (pederastie, vaderwurging, enz.). Hij zag Peregrinos als een ijdele charlatan met een ongezonde fixatie op martelaarschap. Interessant is dat het om een van de eerste niet-christelijke blikken op het christendom gaat, want volgens Loukianos was Peregrinos gedurende een tweetal decennia christen geweest. Een citaat zal volstaan om te tonen dat Loukianos geen hoge dunk had van de opkomende religie:
Het werk heeft de vorm van een briefverslag aan de platonist Kronios de Pythagoreër, legt de verdediging van Peregrinos in de mond van zijn volgeling Theagenes van Patras, maar geeft vooral ruim baan aan de persona van Loukianos om hem op de hak te nemen.
© MMXXIII Rich X Search. We shall prevail. All rights reserved. Rich X Search